کلام ایام- ۲۸۰، ماه رمضان و رحمت و برکات بی پایان

ماه-رمضان-مبارکبخش سوم

کلیات

*دعوت از عموم انسان ها و اهل ایمان به ضیافت خدا

*تکریم انسانها و اهل ایمان از طرف خدا در ماه رمضان

 *ماه ضیافت خدا

*لازم است تکریم مهمان ها و پذیرائی از آنها متناسب با امکانات صاحب مهمانی و دارائی ها و قدرت او باشد.

 *در مراسم و مجالس مهمانی نوع پذیرائی و تکریم به موقعیت مهمان ها از نظر سن و سال و وضعیت اجتماعی و شخصیتی آنها ارتباط پیدا میکند.

*تکریم خدای سبحان در ماه رمضان نسبت به انسان ها متناسب با قدرت و دارائی و کریمیّت او خواهد بود.

 *صاحب این ضیافت عظیم، ذات قدوس الله- عزّوجلّ- و فضای این مهمانی عالم دنیا و عالم بسیار وسیع آخرت و بهشت و مهمانها بندگان بی شمار او و بطور خاص روزهداران هستند.

 *صاحب ضیافت عظیم در ماه رمضان، دارای کرامت بی پایان و دارائی و غنای بی پایان و قدرت و همه کمالات بی پایان است.

*دارائی خدای سبحان با امساک و خودداری از اعطاء زیاد نمیشود و با بخشیدن هم نقصان نمی پذیرد.

*محرومیت های بندگان از رحمت و نعمت های خدا و یا مراتبی از آنها از ناحیه وضعیت و موقعیت خود آنها است!

 *میزان ارزش تکریم ذات قدوس الله- عزّوجلّ- از انسان ها و بالخصوص از روزه داران.

 *نَفَس کشیدن ها که ثواب تسبیح خدا را دارد!

 *خوابی که عبادت خدا محسوب می شود.

 *اعمال انسان ها در ماه رمضان خاصیتی پیدا می کند که به مرتبه قبولی نزد خدا صعود میکند.

 *تشابه وضعیت خاص معنوی ماه رمضان به وضعیت هوای بهاری در ارتباط با گیاهان و درختان.

 *نوع بهره برداری از آب و هوا و باران بهاری به صورت عمومی و همگانی و به صورت فوق عادی و اختصاصی.

* * * * * * * * * *

۳-«وَ هُوَ شَهْرٌ دُعِیتُمْ فِیهِ إِلَی ضِیافَةِ اللَّهِ وَ جُعِلْتُمْ فِیهِ مِنْ أَهْلِ کرَامَةِ اللَّهِ» یعنی: آن ماهی است که شما در آن دعوت شده اید به مهمانی خدا و در آن از اهل کرامت خدا قرار گرفته اید. وجود مبارک رسول خدا – صلّی الله علیه و آله و سلّم – در این بخش از کلام شریف خود در مقام بیان اوصاف و فضائل ماه رمضان اشاره ای به فضیلتی از آن کرده است که از جهتی به همه فضائل آن ارتباط دارد و از جهتی دارای ارزشی است که با معیارهای متداول و متعارف دنیوی قابل سنجش و محاسبه و اندازه گیری نیست. این بخش از کلام شریف متضمّن سه نکته اصلی است و آنها عبارتند از :

یکم: ماه ضیافت خدا

دوم: دعوت از انسان ها و اهل ایمان به ضیافت خدا

سوم: تکریم انسان ها و اهل ایمان از طرف خدا در ماه رمضان

ماه ضیافت خدا

طبق مدلول این بخش از کلام شریف رسول خدا – صلّی الله علیه و آله و سلّم- در این ماه ضیافتی از طرف پروردگار عالمیان برای انسان ها برقرار است. مهمانی ها مجالس و مراسمی  است دارای ارزش ها و لذت های زیاد و غالباً انسان ها از آن ها خاطره های دلنشین و احساس لذت بخشی دارند. انسانها در مهمانیها مورد محبت و احترام و تکریم قرار میگیرند و به طور کلی فضای مجالس و مراسم مهمانی فضای دلنشین و لذت بخشی است.

لذت های حاصل از مهمانی ها برای انسانها با موقعیت علمی و اخلاقی و شخصیتی مهمان ها ارتباط پیدا می کند مثل اینکه بعضی از افراد شرکت کننده در یک مراسم مهمانی، از نوع غذاها و نوشیدنی ها و شیرینیجات بیشتر لذت می برند، مثل کودکان! و بعضی از تکریمی که از آنها به عمل میآید بیشتر لذت می برند و خیلی به نوع خوردنی ها و آشامیدنی ها توجهی نمی کنند و بعضی از دیدن دوستان و بستگان بیشتر مسرور می شوند و بعضی از جهت اینکه مورد توجه قرار گرفته اند و به آن مراسم دعوت شده اند، لذت بیشتری احساس می کنند و امثال آن ها.

دیگر اینکه در مراسم و مجالس مهمانی پذیرائی از یک یا چند مهمان لازم است متناسب با امکانات زندگی و قدرت و توانایی صاحب یک مهمانی و باصطلاح میزبان باشد. بطوریکه اگر شخصی با درآمد و دارائی اندک و خانه کوچک یک یا چند نفر را به مهمانی در منزل خود دعوت کرده است، مهمانهای عاقل و با شخصیت اخلاقی متعالی از پذیرایی خفیف آن میزبان خشنود و راضی می شوند. و از او کمال تشکر را بجای آورند.

اما اگر شخصی دارای ثروت زیاد و خانه وسیع و امکانات فراوان، یک عده انگشت شمار و اندک را برای یک مهمانی دعوت کند و به افراد دیگری از بستگان و دوستان بی اعتناء شود و آن ها را به آن مهمانی دعوت نکند و در آن مجلس هم پذیرائی خیلی خفیفی از نظر لوازم تهیه شده و فضای اختصاص داده شده به مهمانها مثل یک اطاق کوچک- به عمل آورد، آن نوع رفتار صاحب مهمانی، مورد تحسین عقلاء قرار نخواهد گرفت! و خلاف انتظارات مهمان ها خواهد بود. بالخصوص اگر آن میزبان اطلاع داشته باشد که یکی از مهمان ها گرفتاری مالی شدیدی پیدا کرده و احتیاج به کمک مالی یا حتی دریافت وام فوری و اضطراری دارد، اما او هیچ اعتنائی به موقعیت آن مهمان نکند در حالی که قدرت رفع مشکل او را دارد.

فرضاً اگر شخص دارای قدرت و ثروت زیاد مثل یک پادشاه یک یا چند نفر از بستگان و افراد دیگر را به یک مهمانی در قصر خود دعوت کند و یا رئیس یک مملکتی را جهت مهمانی و دیدار به کشور خود دعوت کند، از او انتظار می رود مراسم باشکوهی را برای آن مهمان برگزار کند و تکریمی شایسته موقعیت آن مهمان بجای آورد، و غالباً در این قبیل موارد صاحب مهمانی جهت هم در نظر گرفتن موقعیت یک مهمان و هم شخصیت و وجهه سیاسی و اجتماعی خود، تجلیل و تکریم زیادی از مهمان بجای می آورد. اگر فرضاً رئیس یک مملکت، جهت دیدار رسمی و یا حتی خصوصی از یک مملکت دیگر به آنجا رفته، رئیس کشور میزبان، به استقبال او می رود و مراسم تکریم باشکوهی از او به عمل می آورد.

در مراسم و مجالس مهمانی غالباً و در عرف عقلاء نوع پذیرائی و تکریم مهمان ها به موقعیت آن ها از نظر سن و سال و مقام اجتماعی و علمی و شخصیتی ارتباط خواهد یافت، مثلاً اگر در بین مهمان ها یک یا چند نفر کودک خردسال قرار داشته باشند، میزبان در صورت داشتن امکانات، بهتر است یک یا چند عدد اسباب بازی جهت آنها تهیه کند و اما معقول نیست که یک میزبان از مهمانی که در سنین بالای عمر است و مقام اجتماعی مهمی دارد و یا یک فرد دانشمندی است، با اسباب بازی ها و امثال آنها پذیرائی کند و آنها را از این طریق بخواهد تکریم کند!

 حال با این توضیحات مقدماتی میرویم سراغ بحث اصلی و آن موضوع «ضیافت خدا» در ماه رمضان است! توجه کردیم به این که رسول خدا- صلّی الله علیه و آله و سلّم- ماه رمضان را ماه مهمانی خدا نامیده و اعلام فرموده است که در این ماه انسان ها به مهمانی خدا دعوت شدهاند. باید توجه کرد به اینکه صاحب این مهمانی وجود اقدس و اکرم پروردگار عالمیان است و مهمانها بندگان بی شمار او، و فضای این مهمانی تمام عالم دنیا و عالم بسیار وسیع  و بی انتهای آخرت و بهشت است. پس لازم است این مهمانی بسیار باشکوه و با عظمت و بسیار مطلوب و دلنشین باشد.

 ذات قدوس الله- عزّوجلّ-  هم دارای کرامت بی پایان و هم دارائی و غنای بی پایان و هم قدرت بی پایان و بطور کلی همه کمالات بی پایان است. لذا در این مهمانی عظیم و باشکوه یک ماهه از طرف او هیچ محدودیتی برای تکریم مهمان ها و اعطاء خواسته های آنها و تأمین نیازهای آنها وجود ندارد. آن ذات اقدس و اکرم نه ناتوان است و نه قدرتش دچار آسیب میشود و نه وعده های خود را فراموش می کند و نه دچار غفلت نسبت به بندگان خود می شود و نه دارائی او نقصان پیدا می کند. و چقدر زیبا است کلام امیرالمؤمنین- علیه السلام- در این زمینه که فرمود:

«الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَا يَفِرُهُ الْمَنْعُ وَ الْجُمُودُ وَ لَا يُكْدِيهِ الْإِعْطَاءُ وَ الْجُودُ، إِذْ كُلُّ مُعْطٍ مُنْتَقِصٌ سِوَاهُ وَ كُلُّ مَانِعٍ مَذْمُومٌ مَا خَلَاهُ»(۱) یعنی: حمد مخصوص الله است که ممنوع ساختن و عدم اعطاء و بی اعتنائی به مخلوقات، به مال و دارائی او نمی افزاید و جود و بخشش و عطاء هم، او را دچار فقر و کمبود دارائی نمی کند، در حالیکه هر عطا کننده ای جز او دچار نقصان می شود و کار هر منع کننده ای جز او مذموم و ناپسند است. او عهدهدار تأمین نیازهای بندگان و عطا کننده نعمتها است و کمبودها و فقرها و محرومیت های انسانها در اصل از ناحیه موقعیت خود آنها است و نه از ناحیه خدای کریم و غنی.

و در بعضی از مقالات قبلی در این زمینه بحثی را بصورت تفصیلی آوردیم و حاصل بحث این بود که پروردگار عالمیان رزق تمامی مخلوقات خود را به عهده گرفته است و برای آنها بطور دائم تولید رزق میکند، اما امکان دارد که انسانها در مسیر رسیدن به رزق خود به بیراهه بروند و یا رزق آنها را دیگران غارت کنند و یا بعضی از بندگان در موقعیتی قرار بگیرند- چه عمداً و از روی اختیار و چه اجباراً- از جهاتی و مقداری از رزق خود محروم شوند. مثل اینکه شخصی در اطاقی سکونت کند که هرگز آفتاب به داخل آن اطاق نمی تابد، لذا او از نعمت تابش آفتاب به محل سکونت خود محروم شود! که البته در این صورت محرومیت او و افراد خانواده اش از تابش نور آفتاب از جهت کمبود نور و امثال آن نخواهد بود و این محرومیت از ناحیه خدای تعالی نمی باشد.

این مهمانی عظیم از عالم دنیا و از ماه رمضان ها شروع می شود و آثار و نتایج آن ادامه پیدا میکند و تا فضای بهشت امتداد مییابد و صورت دائمی پیدا میکند. و کسی را از آن بیرون نمی کنند، مگر اینکه خودش به میل خود و یا از ناحیه فریب خوردن از عواملی از فضای آن خارج شود. و دیگر شرایط ورود به آن را پیدا نکند و مجوز ورود به آنجا را از دست بدهد!

دعوت از انسانها و اهل ایمان به ضیافت خدا

 لازم است این نکته هم مورد توجه قرار بگیرد که چه کسانی به مهمانی ماه مبارک رمضان دعوت شدهاند؟! از ظاهر این کلمه شریف بر میآید که دعوت شدهها به این مهمانی اهل ایمان و روزهداران هستند! و بطور مسلّم این گروه از انسانها در این مهمانی عظیم مورد توجه خاصی قرار میگیرند و بهرههای فراوانی از آن خواهند برد. اما از عبارت اول خطبه بر می آید که این دعوت عمومی است و شامل عموم انسان ها می شود، چون وجود مبارک رسول خدا- صلّی الله علیه و آله و سلّم- فرمود:

کلام ایام - 182، بازگشت ودیعه قدسی
بخوانید

«یا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّهُ قَدْ أَقْبَلَ إِلَيْكُمْ شَهْرُ اللَّهِ» یعنی خطاب در این عبارت بر حسب ظاهر متوجه عموم انسانها است- اگرچه مؤمنان و روزه داران در این خطاب جایگاه رفیع خاصی دارند- یعنی کسانی هم که هنوز به سوی نور معارف دین آسمانی هدایت نشدهاند و وارد آن فضای امن نورانی نشده اند، امکان دارد مشمول عنایات پروردگارشان قرار بگیرند و هدایت شوند و در این مهمانی شرکت داده شوند و از نعمت های موجود در آن بهره مند شوند. و یعنی اینکه درهای ورود به این مهمانی در اصل به روی عموم انسان ها باز است، مگر بعضی از آنها از ورود در آن خودداری کنند و خود را دچار محرومیتها سازند.

در این ماه نورانی و باشکوه انسان ها از طرف پروردگار عالمیان به یک مهمانی دعوت شدهاند و مورد عنایت و توجه آن ذات قدوس قرار گرفته اند و در آن مهمانی پذیرائی ها محدود به خوردن و آشامیدن و امثال آنها نمیشود، بلکه شامل همه خواسته ها و رفع همه نیازهای آنها میشود، حال با این وصف این مهمانی و این دعوت دارای چه لذت ها و فوایدی خواهد بود؟!

 اگر فرض کنیم یک انسان از ناحیه یک حکومت مقتدر و ثروتمند به همکاری دعوت شود. و به او گفته شود که شما در صورت همکاری با حکومت، چند برابر حدود متعارف حقوق و مزایا دریافت خواهی کرد و اگر صاحب مسکنی نیستی به شما یک واحد مسکونی واگذار خواهد شد و در صورت ابتلاء به بیماری ها چه خود و چه افراد تحت تکفّل تو بصورت رایگان در بیمارستانهای مجهّز معالجه خواهید شد و هزینه تحصیل فرزندانتان هم به عهده دولت و حکومت خواهد بود و هر سال چند مورد مسافرت با افراد خانواده با هزینه سازمانی که در آنجا اشتغال یافته ای می توانی انجام دهی و در غیر این صورت هزینه آن مسافرتها نقداً به شما داده خواهد شد و امثال این نوع مزایا!

در آن صورت آن اشتغال و آن همکاری تا چه اندازه دلپذیر خواهد بود؟! و یا فرضاً یک عده از انسان ها به یک مهمانی دعوت شوند و صاحب مهمانی فردی بسیار ثروتمند و دارای موقعیت رفیع اجتماعی مثل رئیس یک مملکت باشد و مقرّر شود که همه نیازهای معقول مهمان ها هم در آن مهمانی تأمین خواهد شد.

تکریم انسانها و اهل ایمان از طرف خدا در ماه رمضان

 انسان ها در ضمن این ماه نورانی با برکات بی پایان از طرف پروردگار عالمیان مورد تکریم قرار میگیرند. و ارزش این تکریم متناسب با عظمت و قدرت و کَرَم بی پایان ذات قدوس الله- جلّ جلاله- می باشد. انسان یک وقت در محیط زندگی خود مورد تکریم اطرافیان مثل افراد خانواده و یا همسایه ها و یا دوستان و یا اهل یک مجلس قرار میگیرد و از آن تکریم لذت میبرد! یک وقت هم در موقعیت برتری مورد تکریم قرار می گیرد، مثلاً از ناحیه درستکاری و امانت داری و وظیفه شناسی و جدیّت در انجام وظایف شغلی و امثال آنها و این تکریم و قدردانی و تحسین از طرف مقامات بالاتر سازمانی و مؤسسه ای انجام میگیرد که او در آنجا اشتغال به کار دارد.

گاهی تکریم یک شخص در سطح کشور و از ناحیه انسان های زیاد انجام می گیرد مثلاً جهت دفاع قهرمانه از کشور خود و تحمل خطرات ناشی از شرکت در یک جنگ دفاعی و یا قهرمانی در فضای علوم و تحقیقات و یا در ورزش و امثال آن ها.

یک وقت هم شخصی به جهت اخلاص برای پروردگار عالمیان و دفاع از دین خدا و قهرمانی ها در مسیر رفتارهای متعالی و نوعدوستی ها و تحمل خطرات به وجود آمده از طرف دشمنان دین خدا، از ناحیه کلام و رفتار رسول خدا- صلّی الله علیه و آله و سلّم-  مورد تکریم  و تحسین قرار میگیرد. مثل تکریم وجود مبارک حضرت رسول خدا- صلّی الله علیه و آله و سلّم- از امیرالمؤمنین- علیه السلام- و از حضرت حمزه سید الشهداء و جناب جعفر طیّار  و جناب سلمان فارسی و ابوذر غفاری و زیدبن حارثه و عمّار یاسر و دیگران.

 و مثل تکریم و تجلیل امیرالمؤمنین علی- علیه السلام- از مالک اشتر و عمار یاسر، در زمان حیات و یا بعد از رحلت آنها. این تکریم ها و تحسین و تجلیل ها ارزشی و لذتی متناسب با ارزش شخصیت و موقعیت شخص تکریم کننده خواهد داشت.

حال اگر یک عده از انسان ها مورد تکریم ذات قدوس الله- جلّ جلاله- قرار بگیرند ارزش و قداست و لذت این تکریم را با چه میزانی میشود سنجید و محاسبه کرد؟! در کلام شریف رسول خدا- صلّی الله علیه و آله و سلّم- آمده است که شما در این ماه مورد تکریم الله- جلّ جلاله- قرار گرفته اید! با این وصف ارزش و قیمت این مقام با هیچ ترازوئی قابل سنجش نیست و از قدرت محاسبه انسان ها خارج است.

۴- “أَنْفَاسُكُمْ فِيهِ تَسْبِيحٌ ، وَ نَوْمُكُمْ فِيهِ عِبَادَةٌ ، وَ عَمَلُكُمْ فِيهِ مَقْبُولٌ “ یعنی نَفَسهایتان در آن ” تسبیح” و خوابهایتان در آن ” عبادت”  محسوب می شود و اعمالتان درآن مورد قبول خدا قرار می گیرد. در این عبارت سه مورد از فضائل ماه رمضان ذکر شده که عمدتاً اختصاص به این ماه عظیم دارد و مربوط می شود به الطاف و عنایات عمومی خدای سبحان ، و جدا از اعمال و وظایفی که اهل ایمان در آن به عهده خواهند گرفت .یعنی ماه رمضان و روزها و شبها و ساعات آن ذاتاً و دراصل ، دارای فضائل و برکاتی است و فوایدی برای انسانها دارد. بدون در نظر گرفتن اعمال سفارش شده در آن و زمینه مساعدی هم برای ازدیاد آثار مطلوب اعمال حسنه در آن وجود دارد و این جهت دوم به اعمال انسانها هم ارتباط پیدا می کند.

برای روشنتر شدن موضوع مثالی ذکر میکنیم- و این مثال را  در بعضی از مقالات قبلی هم ذکر کردیم – و آن اینکه:

در بعضی از زمانها در طول سال مثل اوایل بهار باران بیشتری نسبت به زمانهای دیگر می بارد و این آب فراوان عامل و سبب رشد گیاهان و درختان و به وجود آمدن غذا برای انسانها و حیوانات می شود و در جهت دیگری آب و هوای بهاری و طولانی شدن روزها و در نتیجه تابش بیشتر آفتاب نسبت به زمستان خاصیت رویش و رشد نباتات را در زمین به وجود می آورد و یا بیشتر می کند و در نتیجه نظام عادی حیات انسانها از ناحیه بارانهای زیاد و تابش بیشتر آفتاب- نه در حد تابستان- برقرار می شود! و در این نظام زندگی جهاتی از ربوبیت پروردگار عالمیان در زندگی انسانها آشکار می شود.

نظامی که از ربوبیت پروردگار عالمیان در زمین برقرار شده ، یعنی نزول باران زیاد و تابش مناسب آفتاب چه مورد توجه و تفکر انسانها قرار بگیرد و چه مورد بی اعتنایی و غفلت واقع شود، مجموعاً فوایدی برای انسانها دارد بطوریکه بدون آن اصل نظام عادی زندگی انسانی برقرار نمی ماند و یا انسان در زندگی خود دچار مشقت ها و محرومیت های بسیار سنگینی می شود.

یعنی اگر فصل بهار و وضعیت موجود در آن از نظام طبیعت حذف شود، زندگی انسانی دچار اختلالات عظیمی می شود و یا اصلاً امکان زندگی در آن از بین می رود.

این نوع از فواید فصل بهار و برکات جاری در آن عمومیت دارد و شامل عموم انسانها می شود، چه کسانی که یک شغل اداری دارند و چه کشاورزان و باغداران و چه کسانی که در یک واحد مسکونی آپارتمانی کوچک زندگی می کنند و چه کسانی که حیاط وسیعی دارند و مقدار زیادی درخت و گل و گیاه در حیاط منزل آنها کاشته شده و چه آنهایی  که در یک شهر بسیار شلوغ و پر جمعیت با ساختمانهای بلند و آسمان خراشها زندگی می کنند و چه کسانی که در اطراف شهرها و روستاها و مناطق خوش آب و هوا سکونت دارند.

اما ازاین وضعیت بهار و نظام حاکم بر آن علاوه بر استفاده های عمومی – که در مثال ذکر شد- می شود استفاده های دیگری برد مثل اینکه یک کشاورز زمینی راقبلاً آماده زراعت کند و بذر گیاهانی را درآن بپاشد و درختانی را بکارد و آّبیاری آن زمین و درختان و گیاهان از طریق آب باران فراوان بهاری انجام بگیرد، بدون تحمل هزینه تهیه آب ، وهمچنین تابش آفتاب مناسب زراعت و آّب  وهوای بهاری برای  پرورش گیاهان و درختان مورد بهره برداری قرار بگیرد.

این استفاده های نوع دوم عمومیت ندارد و اختصاص به کسانی خواهد داشت که زمین آماده برای زراعت در اختیار داشته باشند و فعالیت مناسبی رادراین فصل انجام دهند.ضمناً این استفاده های نوع دوم امکان دارد اندک باشند یا زیاد و امکان دارد صورت ظاهری داشته باشند یا باطنی مثل استفاده از آب و هوای بهاری در جهت ایجاد روحیه مساعد برای حتی فعالیتهای علمی و فرهنگی و یا در جهت معالجه ناراحتیهای روحی و امثال آنها.

مطابق این مثال می شودبرکات ماه رمضان را به دوقسم تقسیم کرد، و آنها را تحت دو عنوان کلی قرار دارد:

برکات عادی و عمومی ماه رمضان

برکات اختصاصی و مشروط ماه رمضان

نوع اول همان برکاتی است که جدا از اعمال و عبادات معین و خود بخود شامل حال مؤمنان می شود همچنانکه دراین عبارت مورد بحث از خطبه شریفه فرمود : ” أَنْفَاسُكُمْ فِيهِ تَسْبِيحٌ” یعنی ایمان آورندگان به دین توحیدی و علاقه مندان به ماه رمضان وقتی در فضای این ماه مبارک قرار می گیرند، حتی نَفَس هایی که می کشند، تسبیح پروردگار عالمیان و نوعی عبادت محسوب می شود! و این نعمت عظیم ، پاداش ایمانی است که آنها به دین آسمانی در روح خود ایجاد کرده اند و به طور مستمر آن ایمان در روح آنها جریان می یابد و تقویت می شود.

مورد دیگر از این نوع برکات این است که فرمود:” نَوْمُكُمْ فِيهِ عِبَادَةٌ ” یعنی خوابتان در ساعات ماه رمضان عبادت محسوب می شود.یعنی اهل ایمان و روزه داران و علاقه مندان به نماز و روزه و تمامی معارف و احکام دین آسمانی اگر در شب و روز ماه رمضان چند ساعتی جهت رفع نیاز روح و بدن خود بخوابند تمامی آن خواب هم برای او عبادت محسوب و برای  او ذخیره خواهد  شد . واین هم پاداش دیگری است از طرف پروردگار عالمیان – جل  جلاله – برای اهل ایمان در ماه رمضان.

دیگر اینکه فرمود ” عَمَلُكُمْ فِيهِ مَقْبُولٌ ” یعنی : در ماه رمضان از ناحیه برکات فراوان این ماه و فضائل آن خاصیتی به اعمال بنده ها افزوده می شود و یا ناخالصی اعمال آنها از بین میرود و یا کمتر می شود، تاجاییکه عمل به مرحله قبولی نزد پروردگارشان می رسد.

قابل تذکر است که مراد از “عمل” در این عبارت از خطبه شریف فقط اعمال ورفتارهای خاص توصیه شده برای ماه رمضان نیست ، بلکه عمومیت دارد وشامل همه عبادات انسان می شود.

رسیدن عمل و عبادت انسان به مرحله قبولی در نزد پروردگار عالمیان ، صعود به مرتبه ای متعالی از عبودیت و دریافت بهره های فراوانی است که در آموزشهای دین آسمانی به طور مکرّر مورد توجه و تذکر قرار گرفته است.

الیاس کلانتری

۱۳۹۸/۲/۲۱

پاورقی:

۱-نهج البلاغه، خطبه ۹۱

برچسب ها
دکمه بازگشت به بالا
بستن