۲۳۵-آیا اسلام دین جنگ است، آیا در شریعت های قبلی هم مثل اسلام جنگ واقع شده است؟!
سؤال: چرا در دورانی که حضرت عیسی ]علیه السلام[ بودند به اندازه پیامبر ]صلّی الله علیه و آله و سلّم[ جنگ نکردند، آیا اسلام دین جنگ است؟ چرا در شریعت یهود و مسیح در گذشته این اندازه جنگ نبود؟!
پاسخ:
کلیات
*آیا در شریعت های قبلی هم مثل یهود و مسیحیت جنگ هائی مثل جنگ های اسلامی واقع شده است؟!
*آیا جنگ های تاریخ صدر اسلام جنگ های تهاجمی بود؟!
*بین شریعت های آسمانی و روش های زندگی در آن ها تفاوت اساسی وجود ندارد و تفاوت بین آن ها مثل تفاوت مقاطع مختلف تحصیلی می باشد.
*شریعت های آسمانی از مرحله ای محدود و متناسب با نیازهای محدود انسان ها شروع شده و به مرحله نهائی و کمال رسیده است.
*روش دعوت حضرت موسی – علیه السلام – بسوی دین خدا.
*روش دعوت تبلیغی حضرت عیسی – علیه السلام – بسوی دین خدا.
*قوم موسی- علیه السلام – در مسیر تشکیل جامعه دینی با او همراهی نکردند و در بیابان ها سرگردان شدند.
*مخالفان دین خدا فعالیت های فرهنگی و آموزشی پیامبر اسلام – صلّی الله علیه و آله و سلّم – را هم تحمل نکردند و با آن حضرت به مقابله برخاستند.
*مشرکان مکه نه تنها حق زندگی بلکه حق فرار و هجرت را هم برای پیروان دین توحیدی به رسمیّت نمی شناختند.
*چه کسانی دین اسلام را دین جنگ معرفی می کنند؟!
*امروزه کسانی دین اسلام را دین جنگ معرفی می کنند که تاریخ زندگی آن ها مملوّ است از جنگ ها و کشتار هزاران انسان.
*کشتن پیامبران خدا و مصلحان جوامع انسانی در طول تاریخ از افتخارات یهودیان محسوب می شده است.
*جنگ های صلیبی و بالخصوص «جنگ های صلیبی کودکان» میزان صلح و انسان دوستی ادعائی مسیحیان را نشان می دهد.
**********
ما قبلاً به دو سؤال در این زمینه پاسخ دادیم . آن ها تحت شماره و عنوان های ذیل در سایت منتشر شد.
۲۹-«چرا در دین اسلام آنقدر جنگ و لشگرکشی وجود دارد؟!»
۷۱-«آیا در تاریخ اسلام جنگ تهاجمی واقع شده است؟!»
موضوع جنگ های اسلامی در آن دو سؤال بطور صریح و در بعضی از سؤالات مربوط به موضوع جنگ های اسلامی بطور ضمنی مثل دو سؤال ذیل مورد بررسی قرار گرفت.
۳۰-«نظر اسلام در موضوع برده داری چیست؟!»
۱۸۹- «رفتار پیروان دین توحیدی با اسیران جنگی چگونه است؟!»
توصیه می کنیم جهت روشن شدن کامل موضوع مورد بحث پاسخ هر چهار سؤال فوق الذکر مورد مطالعه و بررسی قرار بگیرد.
اما در مورد این سؤال اخیر هم به یک بحث فشرده ای اکتفاء می کنیم و آن اینکه:
بین شریعت های آسمانی و روش های زندگی در آن ها تفاوت اساسی وجود ندارد و همه آن ها انسان ها را به دین واحدی دعوت می کنند و آن عبارت است از «دین خدا» و تفاوت های بین شریعت ها مثل تفاوت بین مقاطع مختلف تحصیلی است! و شریعت های آسمانی از مرحله ای محدود و متناسب با نیازهای محدود انسان ها و همچنین متناسب با استعداد محدود آن ها شروع شده و به مراتب برتر رسیده و سرانجام آخرین مرتبه از آموزش های خداوند از طریق آخرین کتاب آسمانی و آخرین پیامبر – صلّی الله علیه و آله و سلّم- به انسان ها عرضه شده است.
اما حضرت موسی – علیه السلام – وقتی به مقام نبوت و رسالت مبعوث شد، مأموریت یافت که نزد فرعون و قوم او برود و آن ها را به «دین توحیدی» دعوت کند و او این مأموریت را با رفتن نزد فرعون و اعلام موضوع رسالت خود شروع کرد. و مدت ها به فعالیت فرهنگی پرداخت و سرانجام قوم بنی اسرائیل را مخفیانه از مصر خارج کرد و بطرف سرزمین آباء و اجدادی خودشان هدایت کرد. اما قوم او با او همراهی نکردند و دستور او را در ورود به بیت المقدس و فتح آنجا اجراء نکردند و در بیابان ها سرگردان ماندند. و در آن سال های دوره اقامت در بیابان ها حضرت موسی- علیه السلام – از دنیا رفت. یعنی در حقیقت او نتوانست یک حکومت دینی تشکیل دهد!
و حضرت مسیح هم موفق شد به آموزش عده بسیار اندکی از انسان ها و جذب آن ها بسوی دین خدا که در رأس آن ها «حواریون» قرار داشتند. اصلاً آن بزرگوار حتی نتوانست در یک جای ثابتی مستقر شود و مردم را دعوت کند و شریعت خود را بین انسان ها رواج دهد. آن حضرت غالباً در حال اختفاء و فرار از یهودیان قرار داشت، چون آن ها می خواستند او را بکشند. و کار شاخص و مهم یهود کشتن پیامبران خدا بود. همان یهودی ها که امروزه ادعای صلح و انسان دوستی دارند و با این ادعاهای دروغین مردم دنیا را از توجه به جنایات و کشتارهای خودشان منصرف می کنند. خلاصه اینکه حضرت عیسی – علیه السلام – فرصت تشکیل حکومت دینی را پیدا نکرد، طبعاً جنگی هم در زمان نبوت او واقع نشد.
اما پیامبر خاتم حضرت محمد – صلّی الله علیه و آله و سلّم – بیشترین سال های دوره نبوت خود را در شهر مکه به فعالیت فرهنگی و ارشاد انسان ها پرداخت و در آن دوره حکومتی تشکیل نشد و جنگی هم واقع نشد. اما مخالفان دین خدا فعالیت های فرهنگی آن حضرت را هم تحمل نمی کردند و مزاحمت ها برای او و پیروانش ایجاد می کردند، تا جائی که عده ای از پیروان آن بزرگوار را تحت شکنجه ها قرار دادند و بعضی از آن ها را کشتند، اما آن حضرت پیروانش را به صبر و تحمل سختی ها و مشقّت ها توصیه می فرمود. تا جائی که زندگی در شهر مکه برای خود آن بزرگوار و پیروانش حتی با تحمل سختی ها و مشقّت ها، امکان پذیر نبود! لذا آن حضرت به پیروانش توصیه فرمود که از شهر مکه هجرت کنند اما مشرکان آن را هم تحمل نکردند و بعد از هجرت پیامبر خدا – صلّی الله علیه و آله و سلّم – و پیروانش به شهر یثرب، قوای خود را جمع کردند و با لشگری مجهز به شهر یثرب- که به مدینه تغییر نام یافته بود- حمله کردند! و اولین جنگ را با آن حضرت و پیروانش به راه انداختند.
در چنان وضعیت پیامبر خدا – صلّی الله علیه و آله و سلّم- چه کاری می توانست انجام دهد؟! آیا باید دست روی دست می گذاشت و اجازه می داد تا کفار مکه همه مردم مدینه را به قتل برسانند؟!
رسول خدا – صلّی الله علیه و آله و سلّم – به نقل مشهور و قطعی تاریخ تمام سعی خود را به کار برد تا از وقوع جنگ جلوگیری کند، حتی در این فعالیت وجود شریف خود را هم به خطر انداخت! اما آن ها دست بردار نبودند و سرانجام جنگ را شروع کردند. هیچ عقل سالمی و هیچ ملت عاقلی جنگ در دفاع از حیات و حقوق انسان ها را تخطئه نمی کند، مگر در صورتی که قدرتی برای دفاع از خود نداشته باشند.
قابل توجه است که امروزه کسانی دین اسلام را دین جنگ معرفی می کنند که تاریخ زندگی آن ها پر از جنگ و خشونت است و کشتارهای عظیمی از انسان ها در طول تاریخ به راه انداخته اند. مثل کشتارهای یهود از پیروان شریعت های دیگر، حتی کشتن هزاران پیامبر و مصلح در جوامع مختلف و مثل جنگ های مشهور صلیبی که مسیحیان راه انداختند و هزاران انسان را به قتل رساندند. و بسیار لازم است برای روشن شدن این موضوع مورد بحث، «جنگ های صلیبی» و بالخصوص جنگ های صلیبی کودکان مورد مطالعه قرار بگیرد! و آن کشتار عظیم جهانی در جنگ جهانی دوم که همین مسیحیان مدعی صلح دوستی به راه انداختند هم که فراموش نشده است. اگر این بحث فشرده قانع کننده بود که مراد حاصل شده و اگر نه درخواست می کنیم مجدداً سؤالاتی در این زمینه طرح شود و ما بطور تفصیلی و مستند به پاسخ آن ها بپردازیم.
الیاس کلانتری
۱۳۹۶/۹/۸