۷۲- آیا اسیر کردن زنان کفّار با اصول اخلاق دینی تناسب دارد؟!

سؤال: به بردگی گرفتن زنان کفّار با کدام معیار اخلاقی سازگار است؟!

پاسخ: لازم است ابتدا موضوع اسیر گرفتن در جنگ های اسلامی مورد بحث قرار گیرد و در مرتبه بعدی موضوع به بردگی گرفتن آن ها. یعنی در میدان های جنگ افراد دشمن ابتدا اسیر می شدند که لازم است این رفتار اولاً مورد بحث وبررسی قرار بگیرد ودر مرحله بعدی این موضوع، مورد بحث قرار گیرد که با اسیر جنگی چه نوع رفتاری را باید به کار بست؟!

ما قبلاً در سؤال شماره ۳۰ تحت عنوان رفتار پیروان دین توحیدی با اسیران جنگی چگونه است، بحث دقیقی در این زمینه طرح کردیم و این جا خلاصه ای از آن را می آوریم و آن این که: جنگ های دینی در زمان پیامبر اسلام (ص) از طرف کفّار شروع می شد و آن حضرت با سپاهش در مقام دفاع با سپاه دشمن مقابله می کردند و غالباً هم با درایت و مدیریت آن بزرگوار این لشکر کشی ها به نوعی صلح منتهی می شد و فقط تعداد اندکی از آن ها به جنگ و زد و خورد کشیده شد. یعنی دین خدا در مقام ایجاد جنگ با دیگران از جمله با کفّار نیست، اما اگر جنگی را دیگران علیه مسلمین راه انداختند، نمی شود دست روی دست گذاشت و حادثه را تماشا کرد.

نکته دیگر این که اگر در میدان جنگ بشود افراد سپاه دشمن را اسیر کرد، طبعاً این کار انسانی تر از کشتن آن ها است، و با عقل و عواطف انسانی سازگارتر است! حال اگر پیروان دین توحیدی در میدان جنگ می توانستند به جای کشتن افراد دشمن آن ها را اسیر کنند، طبعاً روش دوم را به کار می بردند و آن ها ر اسیر می کردند. حال می شود این موضوع مورد بحث قرار گیرد که با اسیر جنگی چه رفتاری باید کرد آیا او را می شود کشت یا زندانی کرد، یا همان روز او را باید آزاد کرد؟ کدام یک از این رفتار ها و رفتارهای دیگر در مورد اسیران جنگی با معیارهای عقلی و اخلاقی سازگار است؟!

شاید در ابتدا تصوّر شود که آزاد کردن اسیر بهترین و انسانی ترین راه ها می باشد؟ اما آیا اسیر را فوراً و در زمان ادامه جنگ باید آزاد کرد؟ آیا این عمل بر ادامه جنگ و استمرار کشتن انسان ها کمک نمی کند؟ در اخلاق و احکام دین توحیدی مقصد اصلی در این جهت آزاد کردن اسیران است، منتهی با روش خاصی که توضیح آن در سؤال شماره ۳۰ ذکر شد.

اما غیر از موضوع اسیران جنگی و موضوع به بردگی گرفتن آن ها، در خصوص رفتار با زنان اسیر شده کفّار توضیح دیگری لازم است که اجمال آن به صورت ذیل می باشد. کفّار برای ایجاد جنگ ها و تشویق افراد برای شرکت در آن ها از جنس زن استفاده می کردند، وقتی یک زن در میدان جنگ حاضر شده و به جای کشته شدن به اسارت مسلمین در آمده، عاقلانه نیست که دوباره در اختیار کفّار قرار بگیرد و باز از وجود او برای ادامه جنگ و کشتار انسان ها استفاده شود. دین توحیدی ارتباط زنی را که در جنگ اسیر شده با همسر کافرش قطع می کند، و این زن را به کفّار تحویل نمی دهد و او را در جامعه دینی مورد حمایت و مراقبت قرار می دهد. نگهداری او در جامعه دینی که بعداً منتهی می شود به ازدواج او و ادامه زندگی در جامعه دینی و تکریم و احترام مسلمین نسبت به او و یا آزاد شدن تدریجی با روش های معیّن در احکام و اخلاق دینی، در واقع حمایت از او است. طبعاً وقتی او در جامعه دینی زندگی می کند، وظایفی را هم باید به عهده بگیرد، یعنی هم حقوقی خواهد داشت و هم وظایفی.

این نکته هم قابل ذکر است که این زن در میدان جنگ اسیر می شود نه این که او را از داخل خانه اش بازداشت کنند و به بردگی بگیرند! یعنی او آمده به جنگ دیگران و در ایجاد جنگ شرکت کرده است چه با میل و علاقه شخصی خودش و چه به صورت اجباری. حال برای جلوگیری از جنگ و عدم تکرار آن نباید مانعی و بازدارنده ای به کار گرفته شود؟! آا رای کسانی که ایجاد جنگ می کنند و سبب کشته شدن انسان ها می شوند باید جایزه ای در نظر گرفت، یا امکانات ایجاد جنگ را بر آن ها فراهم کرد؟!

در دین توحیدی نوعی مجازات برای کسانی که جنگی را شروع کردند و در حین جنگ اسیر شدند در نظر گرفته شده و این مجازات انسانی ترین روش ها می باشد، با در نظر گرفتن حقوق انسان هایی که علیه آن ها جنگی به راه افتاده و همچنین کسانی که در جنگ اسیر شدند. و آن این که این اسیر در اختیار افراد جامعه دینی قرار می گیرد و کسی مالک او می شود، و مالک این اسیر می تواند فوراً او را آزاد کند و می تواند امکان ازدواج او را با مردی فراهم کند و می تواند مدتی او را نگه دارد و بعداً در زمان دیگری او را آزاد کند. توضیح بیشتر در این زمینه به طوری که ذکر شد، در سؤال شماره ۳۰ نوشته شد و برای مطالعه بیشتر علاوه بر پاسخ آن سؤال می توانید به کتاب تفسیر المیزان جلد ششم دوره بیست جلدی و یا جلد دوازدهم دوره چهل جلدی تفسیر آیات ۱۱۶ تا ۱۲۰ سوره مائده مراجعه بفرمائید.

الیاس کلانتری

۱۳۹۴/۳/۶