۲۵-منظور از ناموس خدا و ناموس دهر كه به حضرت زهرا(س) گفته مي‌شود، چيست؟
پاسخ: كلمه «ناموس» يك كلمة عربي است و در زبان فارسي هم استعمال آن متداول مي‌باشد. اين كلمه معاني زيادي دارد از جمله:
عادت، شريعت، احكام الهي، قانون، وحي، فرشته، جبرئيل، راز، جنگ، عفت، عصمت و غیره. معاني ديگري هم براي اين كلمه در منابع ادبي وجود دارد و فقط به ذكر چند مورد از آن‌ها اكتفا شد.
در احاديث اسلامي آمده است كه يك مرد يهودي به امام علي(ع) گفت: «أَشهَدُ أَنَّكَ نَامُوسُ مُوسَي(ع) اي صاحب سِرّ»، يعني من شهادت مي‌دهم كه تو صاحب سر موسي(ع) هستي. نقل شده وقتي حضرت خديجه(س) احوال وضعیت رسول اكرم(ص) را در روز بعثت آن حضرت به ورقه بن نوفل ـ كه يك دانشمند مسيحي بود ـ گفت، او در جواب گفت: «هُوَ النَّامُوسَ الَّذِي كَاَنَ يَأتِي مُوُسَى» يعني نزد او مي‌آيد همان ناموسي كه نزد موسي(ع) مي‌آمد، كه مراد حضرت جبرئيل است.
پس اگر گفته شود حضرت زهرا(س) ناموس خداست، يعني او صاحب سِرّ خداست، يعني اسراري از علم و حكمت خداوند و افعال او در نزد حضرت زهرا(س) وجود دارد كه ديگران از آن بي‌اطلاع هستند و قدرت تحمل آن علم را ندارند. در اين صورت مطلب شبيه تعبيري خواهد بود كه در سلام و صلوات مخصوص به حضرت زهرا(س) آمده و آن اين‌كه:
«اللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطمةَ و اَبیها و بَعلِِها وَ بَنیها وَ السِّرِّ المُستَودَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحاطَ بِهِ عِلمُک»، يعني خدايا صلوات خود را معطوف كن به فاطمه و پدرش و همسرش و فرزندانش و آن سري كه در او به وديعه سپرده شده، به تعدادي كه علم تو به آن احاطه دارد.
«سِرّ سپرده شده به او» بايد علم و حكمتي باشد كه اختصاص به آن روح با عظمت دارد و يا افرادي كه نظير او هستند در علم و حكمت و عظمت روح، يعني ذوات مقدسه معصومين (عليهم‌السلام)، زیرا که ديگران تحمل آن سِرّ عظيم را ندارند.
اگر به او گفته شود ناموس دهر هم، يعني راز دهر، راز خلقت عالم، در وجود او نهفته است.
الیاس کلانتری